Wat doet de jeugd van tegenwoordig eigenlijk met al die uren waarin ik vroeger op de knieën bij de stereo klaar zat, met één vinger op REC en één vinger op PAUSE? Ik voel soms nog de stress en de trilvinger. De frustratie, omdat de dj het hele intro had vol geluld. Het verdriet, omdat je broertje in die ene minuut dat jij op de wc zat kans had gezien om Het Smurfenlied op te nemen. Maar had je de tijd om je broertje in elkaar te slaan? Neen. En ook niet om het cassettebandje terug te spoelen, omdat direct daarna je lievelingsnummer kon komen! Zo moest je nog járen Vader Abraham aanhoren. En kun je tegen wil en dank nog steeds heel goed een smurf nadoen. Persoonlijk ben ik na de TDK SA90-jaren direct aan de drugs gegaan. Wat moest je, je was kapot.
Ik weet niet waarom ik daar nou precies aan dacht toen er vorige week twee puberettes de stiltecoupé in kletterden. Het ene wicht hinnikte als een paard, het andere klonk als een geit. Maar het meest aanwezig was iemand die er helemaal niet bij was: ene Ricardo die nooit had gereageerd op de whatsapp van pubermeisje 1. Maar dat had waarschijnlijk dieperliggende redenen. “In zijn karakter bedoel je!!!”, riep de geit. “Nee ik denk dat ze phone kapot is!!!”, schreeuwde het paard.
En ik dacht: wát als ik nu opstond, de handen in de zij zette en met overslaande stem “KUTJEKOLA EN NU WENS IK STILTE!!!!” zou schreeuwen? En wat als ik daarna die twee gifroze pubermeisjesrolkoffers door het gangpad zou smijten? De pubermeisjes zouden stilvallen en hun hand voor de mond slaan. Dociel hun spullen bij elkaar rapen. En plechtig beloven voor eeuwig te zwijgen, Ricardo uit de whatsapp te gooien en zich alvast te oriënteren op een vervolgstudie.
Maar ik schraapte mijn keel. Ik telde tot tien. En ik sloeg een kruisje, want voor je het weet gooien ze je uit het raam hè. Ik draaide me om. “Ehm, dit is een stiltecoupé hoor”, zei ik. Heel even was het stil. Eigenlijk exact zo stil als het behoort te zijn in een stiltecoupé. Toen viel het ene pubermeisje met haar hoofd op het tafeltje. Er klonk een gedempt gemekker. Daar moest het andere pubermeisje van hinniken. Hier moest het ene pubermeisje weer van mekkeren. En daar moest het andere pubermeisje dan weer van hinniken.
Ik herinner me vaag dat zoiets wel een uur kan aanhouden. Dus met de inspanning van al mijn krachten draaide ik me naar het raam en ik nam de berustende pose van een bejaarde aan.
deze column stond op 11 mei in de Volkskrant
jacq. veldman 