Op doorsnee zaterdagnachten staan vriendin 1 en ik vanzelfsprekend op de één of andere bar van het één of andere ranzige etablissement te dansen totdat we door de plaatselijke polities achterop de fiets naar huis worden gebracht.
Maar soms, dan wil je wel eens een time-out. Een kopje thee in de penthouse. Marihuanasigaretten. En zo tegen middernacht, als je elkaar écht niets meer te zeggen hebt: Lachen om Homevideo’s, met Hans Kraaij junior. Mannen die een bal tegen het kruis krijgen: haha! Katten die in de badkuip vallen: hahaha! Bruiloftsgasten die uit de broek scheuren: hahahaha! Peuters die door hun onhandige vader tegen de muur worden gelanceerd: hahah dat dóe je gewoon niet met je eigen kind, tenminste dat hadden vriendin 1 en ik dan heel sterk.
“Oké dit vind ik niet leuk meer”, zei vriendin 1.
“Dit gaat dus echt te ver”, zei ik.
“Je kan toch van tevoren nagaan dat zoiets fout afloopt”, zei vriendin 1.
“En de moeder, waar de fok is de moeder!”, zei ik.
“Die filmt het”, zei vriendin 1.
Dus daar waren we wel even stil van. Gelukkig vielen er daarna al snel weer wat mensen in de modder. Iemand struikelde over een hark. Onschuldige mensen werden op een gruwelijke manier aan het schrikken gemaakt. En dwars door mijn akelige schaterlach heen dacht ik: hmm. Wat ís dat toch, dat enorme plezier dat wij beleven aan het ongeluk van een ander? De opluchting dat het niet onszelf betreft? De verwerking van het eigen gestruikel? Serieus, er zit vast een of ander evolutionair nut aan het uitlachen van de medemens want de evolutie, dat is ook een geval apart hoor. “Worden wij groter van de kleinheid van de ander?”, zei ik tegen vriendin 1. “Wat”, zei vriendin 1. Dus misschien dat een intelligenter persoon daar nog eens op kan doordenken.
“Als jij mij trouwens ooit zo laat schrikken, dan maak ik je kapot”, zei vriendin 1.
“We moeten beloven dat wij elkaar nooit zo laten schrikken”, zei ik.
“Ik zweer het”, zei vriendin 1.
“High-five”, zei ik.
Nu moet ik erbij zeggen dat vriendin 1 en ik onlangs zijn uitgeroepen tot de meest schrikachtige vrouwen van de provincie. Daar hebben we niet echt een woest opengetrokken douchegordijn voor nodig trouwens, of een taart waar iemand uit springt. Gewoon een auto die beleefd toetert en wij liggen al naast de fiets. Iets met adrenaline, doe je verder weinig aan.
deze column verscheen op woendag 1 augustus 2012 in de Volkskrant
jacq. veldman 
Humor is oorspronkelijk enkel leedvermaak dus alles wat een ander overkomt is in principe humor.
Denk maar aan de clowns in het circus. Probeer maar ’s iets grappigs te bedenken dat niet ten koste van een ander gaat.
Oeps, dat was ik vergeten: zelfspot is de hoogste vorm van humor natuurlijk. En daar ben jij bijzonder goed in.
Mensen zonder zelfspot hebben feitelijk geen werkelijk gevoel voor humor.